Ds, Piet Kooiman
Bij Lukas 2 : 22 – 40
18 december 2022

In de afgelopen week werd er hier op een ochtend schoongemaakt omdat de kerk er met het kerstfeest extra schoon en mooi uit moet zien.

Er waren allerlei helpers die graag wilden meewerken. Mensen van de kerk en mensen uit de buurt. Twee van hen wil ik even aan jullie voorstellen: Sem en Anky. Sem komt heel vaak in de kerk en hij is een echte optimist. Als er iets is dat iedereen moeilijk vindt zegt hij altijd: Samen vinden we wel een oplossing. Anky is een bijzondere vrouw. Ze is namelijk al heel oud, bijna 100 jaar. Maar ze heeft heel goede ogen en een prachtige stem. En als er iets bijzonders gebeurt dan ziet zij het altijd als eerste. Sem en Anky zijn buren. Ze wonen op hetzelfde trappenhuis in de Cornelis Trooststraat. Op die ochtend zei Sem tegen Anky: Ik heb het gevoel dat er vandaag iets bijzonders gaat gebeuren in de Oranjekerk. Ik heb er van gedroomd. Wacht maar af. Let maar op!

Iedereen ging aan het werk. Maar toen gebeurde er echt iets bijzonders. Er kwamen twee mensen de kerk in lopen met een kinderwagen en een baby. Ze liepen naar de bar en zeiden tegen de koster: “We hebben wel eens gemerkt dat deze kerk gastvrij is. We zijn hier altijd welkom. Daarom hebben we iets lekkers meegebracht voor bij de koffie. Gevulde koeken. En oh ja, we hebben ook nog 40 tulpenbollen meegenomen om ze in de kerk te laten bloeien.”

De koster keek er vreemd van op. Dit had hij nog nooit meegemaakt. Maar hij pakte de koeken en de tulpen aan en zei: “Ga maar even aan een tafeltje zitten.” Daarna ging hij gauw koffie zetten. En thee.

Nu was iedereen bezig en niemand zei iets tegen die twee. Net alsof ze er niet waren. Maar Sem en Anky gingen naar hen toe. Ze keken in de kinderwagen en Sem zei: “Mag ik even?” De ouders vonden het goed en toen nam Sem het baby’tje in zijn armen.

Hij zei: “Hier heb ik van gedroomd. Dit is een heel bijzonder kind. Dat zullen we allemaal ooit eens merken. En trouwens ik ken jullie. Uit de krant.” Hij riep iedereen die aan het werk was erbij en zei: “Hebben jullie helemaal niets in de gaten? Dit zijn twee beroemde mensen. Ze stonden vorige week nog in het Parool. Twee dakloze mensen en hun kindje dat op straat werd geboren. Maar nu hebben ze een huis gekregen, hier in de Pijp. Fantastisch toch?!” De werkers in de kerk knikten. Ineens ging hun een licht op…

Toen begon Anky te zingen: “Er is een kindeke geboren op straat. Er is een kindeke geboren op straat. ’t Kwam op de aarde voor ons allemaal. ’t Kwam op de aarde voor ons allemaal.”

Toen kwam de koster met koffie, thee en limonade. En iedereen kreeg gevulde koek.

© P.K

Opmaatverhaal ‘Dansje in de kerk’ 
Paasmorgen 17 april 2022 ds. Jantine Heuvelink

Wie weet wat een opmaatverhaal is?

Ik heb de naam bedacht, eigenlijk op twee manieren, maar vandaag omdat het Pasen is zijn het er drie. Een opmaatverhaal is net als muziek om ergens naar toe te komen, als een opstapje, om iets uit de kast te pakken, of om de bus in te stappen – het helpt je om ergens te komen, bijvoorbeeld het begrijpen van een Bijbelverhaal of iets van God.

En het is, reden twee, een verhaal op maat, wat past bij dit moment en bij wie het verhaal horen, voor jong en oud, een verhaal dat iedereen kan begrijpen. Precies op maat.

En vandaag is er ook nog een derde betekenis. Het opmaatverhaal is er op de maat van muziek.

Dan komt nu het opmaatverhaal.

Het verhaal gaat over Lynn. Lynn was gisteren naar het Marius van Dokkummuseum in Harderwijk (dat is een tip). En daar zag ze dit schilderij, het schilderij van een meisje dat danst in de kerk.

En Lynn zegt ‘Mama dat wil ik ook! Ik wil morgen dansen in de kerk’.
Maar mama zegt: ‘Nee liefje, dat kan niet. Dit is een schilderij dit hangt in een museum. Dit is niet echt. Dit is een grap van de kunstenaar. We hebben in onze kerk toch helemaal niet van die banken met van die opstapjes en zo’n hoge preekstoel. Dit bestaat niet echt. En trouwens, morgen is het Pasen, dat is de bijzonderste dienst van het jaar, en het wordt vast heel druk, daar kun je niet zomaar doorheen walsen’.

En Lynn denkt ‘Pasen, maar dat is met Jezus en Jezus zei altijd ‘kinderen horen erbij, kinderen moet in het midden staan’, en Jezus is ook altijd iemand die zegt ‘Hoe het hoort, daar heb ik niet zoveel boodschap aan, sommige dingen zijn belangrijker dan hoe het hoort’.’   

Lynn kijkt nog een keer naar het schilderij en ziet dat er op de trui van het meisje een schaapje staat en daarover heeft ze ook wel vaker een verhaal gehoord en ze denkt ‘zie je wel, ik hoor erbij en met Pasen ga ik mooi niet stilzitten in de kerk, want stilzitten dat deed Jezus ook niet met Pasen’.

Sanny is dol op al haar knuffels. Het is een echte beestenboel op haar kamer en vandaag heeft ze weer eens een dierentuin gemaakt. Aan haar boekenplank hangen de apen. Onder haar bureau zitten de beren. Op het groene kleed staan de graseters, de paarden, koeien en schapen. En in haar kast zitten de wilde dieren: de leeuw, de panter en de vos. En onder haar bed zitten de gevaarlijke dieren zoals de slang en de krokodil. Zo iedereen zit keurig op zijn plek.
Als Sanny klaar is gaat ze lekker even buitenspelen. Maar als ze later terug komt op haar kamer, oooohhh. Nee, wat ze dan ziet is helemaal niet oké!
De vos zit op het groene kleed naast de kleine schaapjes.
En de leeuw zit naast de koeien en er zit ook een beer.
En, neee, de slang zit in haar poppenbed.
‘Mooi, hè’ klinkt het naast haar. Sanny’s broertje Daan kijkt heel tevreden. ‘Ik heb de dieren laten bewegen’.
Maar dat mag niet, zegt Sanny! Dat is niet goed want de wilde dieren eten de boerderijdieren zeker weten op en een slang is gevaarlijk voor een baby! Dat past niet bij elkaar!
Jawel hoor, zegt Daan. Moet je maar kijken, alle dieren die op het kleed zitten hebben een lekker zachte vacht, die passen heus wel bij elkaar. En een slang is net zo kaal als jouw babypop. Kan best.
En weet je waarom ze elkaar toch echt geen kwaad kunnen doen?
Sanny schudt haar hoofd.
Het zijn knuffels, dat weet je toch?!